TomKal foto

Tanzania XII / 17’ – tekst inicjujący – Drop olbrzymi
Wiele razy słuchałem opowieści innych o Afryce. Nieważne, czy byli starsi czy młodsi, nieważne, czy byli obserwatorami, czy fotografami przyrody, czy po prostu turystami - wszyscy oni mieli podobne wrażenia z Afryki, podobne emocje podczas relacji z podróży. Uśmiech na twarzy, szeroko otwarte oczy i zdecydowanie pozytywna zmiana nastroju, gdy pojawia się jedna za drugą opowieść o przeżyciach z Afryki. Co takiego jest w Afryce, że tak działa na ludzi, mimo pewnych różnic w standardach wypoczynku, do jakiego się przyzwyczaili Europejczycy (drogi, hotele)? Wreszcie z końcem 2017 roku nadarzyła się okazja, by to sprawdzić w Tanzanii. I rzeczywiście udało się zobaczyć taką Afrykę pełną dzikich zwierząt, bez płotów i ogrodzeń jak to miało miejsce w RPA, gdzie było zdecydowanie mniej zwierząt i powstały zdecydowanie gorsze zdjęcia. Ten kontakt z przyrodą był czasami szokująco bliski i początkowo trudny do zaakceptowania, szczególnie nocą. Pola campingowe, z których korzystaliśmy, nie były ogrodzone. Zdarzyło się, że  o zachodzie słońca w odległości kilkudziesięciu metrów widać było żyrafy. Po zmroku pod namiot podeszła hiena, a nieopodal w ciągu nocy pasły się zebry, bawoły i hipopotamy, a ryk lwa z oddali był niemal standardem. Po zmroku naprawdę lepiej nie wychodzić z namiotu, choć podobno z reguły  nigdy nic nie przytrafiło się turystom. Z dotychczasowego mojego doświadczenia wynikało przekonanie o wyższości czatowni nad fotografowaniem z podejścia. Takie wyczekiwanie na zwierzęta dawało możliwość zrobienia zdjęć z bliska i zdecydowanie lepsze rezultaty. Afryka jest inna pod tym względem. Czatownia tak, ale taka czterokołowa-samochodowa. Przestrzenie, po jakich się poruszają zwierzęta, są trudne do opisania. Trzeba po prostu jeździć i poszukać ich na terenach liczonych w tysiącach kilometrów kwadratowych. Jak już się znajdzie zwierzęta, wtedy z reguły ze zrobieniem zdjęć nie ma problemów, ale dotyczy to głównie ssaków. Z ptakami było różnie. Część nie bała się stojącego nieopodal samochodu, a do części nie dało  się zbliżyć na „fotograficzną” odległość. Oczywiście taka mobilna czatownia ma też swoje wady i ograniczenia. Fotografowanie małych zwierząt w niedalekiej odległości od samochodu nie daje powodów do zadowolenia z powodu kiepskiej perspektywy. Ale ostatecznie udało się zobaczyć tak wiele dzikich zwierząt i wykonać tyle ciekawych zdjęć, że chyba poza Afryką nie jest to możliwe. Mimo że zamieściłem dość sporą liczbę zdjęć, zapewniam, że nie oddają one tego „afrykańskiego klimatu”, który można odczuć jedynie będąc tam samemu. Widząc wielką wędrówkę ssaków, zastanawiałem się jak ją uwiecznić, aby oddać te niesamowite wrażenia i odczucia z obserwacji setek, a właściwie tysięcy zwierząt rozproszonych na niekończącym się płaskim, trawiastym terenie - sawannie. Wielka migracja dotyczy około 2 mln gnu, miliona zebr i jeszcze kilku innych gatunków antylop. Zwierzęta w poszukiwaniu pożywienia pokonują rocznie kilka tysięcy kilometrów. Granica pomiędzy Kenią i Tanzanią z tych właśnie powodów jest tylko i wyłącznie kreską na mapie. Jak to sfotografować? Fotografowanie krótkimi obiektywami daje kiepskie efekty. Rozproszone zwierzęta stają się punktami i to nie bardzo ostrymi, na skutek falowania gorącego powietrza. Fotografowanie z bliska pozwala ująć jedynie jedno, może kilka zwierząt, ale to nie jest udokumentowanie wielkiej migracji. Jak to w życiu bywa, są takie zjawiska, o których nie wystarczy poczytać, posłuchać czy pooglądać - trzeba to po prostu zobaczyć samemu. Z tych też powodów tym razem nie powstanie wiele tekstów, relacji z wyjazdu, mimo że trzeba stwierdzić, że był to chyba jeden z najlepszych, najciekawszych spośród dotychczasowych moich wędrówek za ptakami po świecie. Powstała ponad setka nowych galerii ptaków, a kilkadziesiąt starych galerii radykalnie zmieniło swoją zawartość. Po sfotografowaniu 10%  światowej populacji ptaków zakładanie galerii o jakości dokumentacyjnej odbywać się będzie tylko w przypadku jakichś wyjątkowych gatunków. Zmieniło się moje nastawienie do fotografii przyrodniczej pod tym względem. W przypadku zdjęć z Tanzanii nie było już z tym problemów. Bardzo niewiele ze sfotografowanych gatunków jest takich, które zostaną jedynie zarchiwizowane lub pozostaną wyłącznie obserwacją. Jakość zdjęć jest doprawdy imponująca w porównaniu z kiepskimi osiągnięciami z RPA.

Tyle o sprawach organizacyjnych, a tradycyjnie już zaczynam od dropia, bo jeżeli jakiś gatunek dropia udało się sfotografować podczas wyjazdu, to właśnie przy nim pojawia się tekst wprowadzający. Podczas tego wyjazdu udało się sfotografować cztery gatunki dropi i do dwóch galerii dodany zostanie głos. A teraz już o samym dropiu, największym pośród największych…
Kolejny drop, i to największy, trafia do mojej galerii. Na pewno jest najwyższy, ale wagę niektóre źródła podawały zbliżoną do wagi samców naszego dropia (Otis tarda). Moja fascynacja dropiami nie przemija, ba, po spotkaniach w Afryce, uwieńczonych zdjęciami kolejnych 4 gatunków dropi, chyba narasta. Przejeżdżając przez stosunkowo płaski teren, nagle zobaczyłem dropia olbrzymiego. A że w okolicy podobno nie było zwierząt, które mogłyby stworzyć zagrożenie, wyszedłem z samochodu, aby mieć lepszą perspektywę fotografowania i mniejszą odległość. Drop wprawdzie zachowywał bezpieczny dystans, ale nie odleciał, nadal żerował mając mnie na oku. Powstały pierwsze moje zdjęcia dropia olbrzymiego i to o niedokumentacyjnym charakterze. Tych spotkań było jeszcze kilka, tak więc było z czego wybierać przy budowaniu galerii. Najtrudniej było o zdjęcia w locie. To dość trudne do zaobserwowania. Wolą spokojnie i dumnie przemierzać bezkresne trawiaste przestrzenie. Mimo sfotografowania tym razem podczas całej wyprawy wielu  gatunków, którym można dodać przedrostek naj-, właśnie do dropia, także największego z rodziny dropi na świecie,  zostaje przypisany tekst przewodni z wyprawy. Z innych galerii naj- powstanie galeria: słonia - najcięższego ssaka lądowego świata, geparda - najszybszego ssaka lądowego, lamparta, najtrudniejszego do zobaczenia ze wszystkich wielkich kotów Afryki wielkiej afrykańskiej piątki. Pewnie znalazłoby się jeszcze kilka gatunków z określeniem naj. Drop olbrzymi jest narodowym ptakiem Botswany. Tradycyjnie już do każdego gatunku z wyprawy załączony został poniżej w informacjach wykaz galerii gatunków, które powstały lub zostały zmodyfikowane po wyprawie do Tanzanii. Wykaz jest jednocześnie zbiorem linków, tak więc łatwo i szybko można zobaczyć całe piękno fauny i flory Tanzanii. Zaznaczone w wykazie gatunków litery T oraz G oznaczają, że w galerii gatunku zamieszczony jest tekst/informacja (T) lub nagranie głosu (G). Zapraszam.
Z ostatniej chwili - Etiopia-12/2019
Z ostatniej chwili-11/12/2022-Botswana
Z dropiami olbrzymimi było kilka spotkań. Zdjęcia dodane zostały do galerii wprowadzając pewne urozmaicenie. Dropie na widok samochodu nigdy nie uciekały, co najwyżej powoli oddalały się od nas. To pewnie za sprawą  respektowania prawa w Botswanie. Jako narodowy ptak Botswany doczekał się specjalnych regulacji prawnych. Za zabicie dropia olbrzymiego grozi 8 lat więzienia w Botswanie. Z tych powodów, lepiej wybrać mniejszy drób, będzie bezpieczniej i może nawet smaczniej… To prawo jest też poszanowane w parkach narodowych w miejscach przeznaczonych na „camping”. Zawsze jak docieraliśmy na takie miejsce nigdy nie znaleźliśmy tam papierka, puszki, czy jakiś plastików. Za nie posprzątanie po sobie po „campingu” grozi kara do 1.000 dolarów. W Europie to nie mało, a w Afryce można powiedzieć, że to sankcja nie do zlekceważenia. I dobrze. Wszędzie jest czysto i ludzie mają nawyki zabierania śmieci ze sobą. Poza większymi aglomeracjami, Botswana, w porównaniu z innymi państwami afrykańskimi, stwarza wrażenie niezaśmieconej, czystej, naturalnej.