Wykaz alfabetyczny

To najmniejszy ptak drapieżny jaki żyje na Kostaryce. Waga jego ciała nie przekracza 100 gramów, a rozpiętość skrzydeł wynosi około 50 centymetrów. Jadąc wzdłuż wybrzeża jaszczurnik siedział na linii energetycznej. Po chwili przeleciał na pobliskie samotnie stojące drzewo. Podeszliśmy kilkadziesiąt metrów do drzewa, aby zrobić zdjęcia. Byliśmy w czwórkę i mimo, że wiedzieliśmy, że ptak tam jest nie łatwo go było dostrzec z uwagi na jego filigranową sylwetkę. Wypatrzył go Tadeusz i tak powstały prezentowane zdjęcia. Niestety po kilku sekundach ptak odleciał.

Jedwabnica szara jest pierwszym przedstawicielem altanników na mojej stronie. Pierwszym i to największym z nich na świecie. Jedwabnica osiąga długość do 35 cm. Samiec jedwabnicy szarej w okresie godowym buduje altanę o długości do jednego metra, do której zwabia samicę. Sama altana wykonana jest z patyków powbijanych w ziemię, które tworzą konstrukcję altany – jedwabnicy. Przed altaną jest miejsce wyłożone kamykami przygotowane na taniec godowy samca. Samo ubarwienie samca i samicy niewiele się różni.

Mimo, że nie mam jak dotąd ciekawej i imponującej galerii jeleni, to chyba ten gatunek zawsze będzie ciekawym obiektem do fotografii przyrodniczej. Szczególnie u samców, jest coś majestatycznego w ich postawie, porożu i zachowaniu. Jak na duże zwierzęta, bo mogą ważyć około 200 kg, są nad wyraz płochliwe i trudne w obserwacji. Zmysły powonienia mają tak wyczulone, że najmniejszy powiew wiatru z naszym zapachem, nawet z dużej odległości, może spowodować, że nie zobaczymy jeleni.

Wreszcie, bo po trzech latach oczekiwania pojawiły się jemiołuszki i to gdzie - w Poznaniu. Kilka dni mrozów spowodowało, że ptaki przyleciały i to w nie małym stadzie. Bywały chwile, że ptaków było pomiędzy 100, a 200 osobników. Trochę przed godziną ósmą jeszcze nie było światła do fotografowania, ale była za to doskonała okazja do nagrania głosu ptaków. Ptaki siedziały zawsze w koronach wysokich drzew, by co kilkanaście minut gromadnie zlecieć na niewysokie jarzębiny.

Tym razem zdjęcia powstały w dużym pięknym parku. Radość z nowego gatunku stłumiona jest jakością zdjęć. Jery żerowały w mocno zakrzewionym podszycie razem z ziębami. Niestety odległość, jak na niewielkich rozmiarów ptaki, była za duża, aby wykonać lepsze jakościowo zdjęcia. Tak, więc nie dość, że musiały być mocno kadrowane, to ilość światła była niewystarczająca. Ubarwienie jerów żerujących na ściółce czyniło je niemal niewidocznymi. Jer w bezruchu był nie do odróżnienia i wypatrzenia. Dopiero z kilku metrów można było go dojrzeć, zwłaszcza gdy się poruszył.

No cóż, jerzyk tfia do mojej galerii, ale ze zdjęciami o dokumentacyjnej, symbolicznej jakości. Fotografując karliczkę, a raczej wyczekując godzinami na jej pojawienie się, było dość czasu na próby sfotografowania jerzyków. Mimo, że były wszechobecne, to jednak zrobienie im zdjęcia, to nie lada wyzwanie. Jerzyki większość życia spędzają w locie. Na ziemi można je spotkać wyłącznie podczas okresu lęgowego. Niesamowitym jest fakt, że jerzyki, prócz okresu wychowu potomstwa, mogą cały czas (rok, dwa) spędzić w powietrzu.