Wykaz alfabetyczny

Kiedyś już fotografowałem dzikie kakadu żółtoczube, ale miałem ze sobą jedynie obiektyw 70-200, a odległość dość spora, tak więc nie powstała galeria nowego gatunku, a jedynie zdjęcia zamieszczone zostały w galerii Hong-Kong Park, mimo że kakadu tam prezentowane były dzikie, a zdjęcia wykonane w parku miejskim.  W Australii zmienił się ten stan rzeczy. Kakadu żółtoczube fotografowałem w Townsville oraz Sydney. Szukać ich trzeba było w parkach miejskich i na obrzeżach miast oraz w górach Blue Mountains.

Kalandry mongolskie i górniczki były powszechne na bezkresnych równinach Mongolii. Z tą różnicą, że kalandry występowały na zielonych, bardziej zasobnych w bujną trawiastą roślinność terenach. Jadąc na południe w kierunku Gobi, i na samej Gobi, można było zaobserwować już tylko same górniczki. Zdjęcia kalandry i górniczków powstawały zawsze przez przypadek i nie przeznaczyliśmy specjalnie dla nich jakiejś odrębnej zasiadki. Ptaki zawsze trzymały się z dala od nas, ale że w Mongolii byliśmy dwa tygodnie, to powstało kilka zdjęć na zbudowanie galerii tych gatunków.

Siedząc w zupełnych ciemnościach w czatowni dropiowej, tuż przed wschodem słońca, tylko ona mi towarzyszyła ze swym śpiewem. Nad ranem, niczym nasz skowronek, siadała na wystającym kamieniu i śpiewała z zaangażowaniem na całą okolicę. Przy nagrywaniu innych dźwięków zakłócała porządanego wykonawcę nagrania, ale skąd mógła wiedzieć o swoim uciążliwym oddziaływaniu? Była tak częstym gościem, że z nagraniem głosu nie było żadnych problemów, a wręcz występował zawsze w tle dźwięku. W Polsce kalandra szara jest wielką rzadkością.

Występuje w południowej części basenu morza śródziemnego. Podobno na Malcie jest gatunkiem reintrodukowaniem. Nie występował powszechnie. Jedno z nim spotkanie miało miejsce w ptasiej enklawie na Malcie (patrz tekst świstunka leśna) i zaowocowało powstaniem przedstawionych tu zdjęć. Maskowanie miał rzeczywiście doskonałe ale z fotografowaniem nie było problemów, bo poruszał się wolno, ale stopniowo oddalając się ode mnie. Z uwagi na liczne gałązki krzewów użycie długoogniskowych obiektywów było niemożliwe.

Kamieniuszki udało mi się spotkać na Islandii kilka razy. Zawsze w nurcie dość bystrych rzek. Czasami widać było je wygrzewające na przybrzeżnych kamieniach. Jest barwną kaczką, osiągającą wagę do 800 gramów i rozpiętości skrzydeł do 70 centymetrów. Najlepsze zdjęcia powstały podczas fotografowania nura rdzawoszyjego, gdzie kamieniuszki przepływały nieco dalej, na szczęście udało mi się to zauważyć, bo w nury byłem tak zapatrzony, że siedzące nieopodal edredony zauważyłem dopiero podczas odejścia z brzegu rzeki.

Przyznam, że wstając o 5 rano w Świnoujściu w sierpniu i wychodząc nad morze z aparatem dość sceptycznie byłem nastawiony co do tego, co da się sfotografować. Sezon wakacyjny w takim miejscu, to oznacza ludzi na plaży praktycznie całą dobę. Ale jak się nie będzie próbowało, to zdjęć na pewno nie będzie. Wychodząc na plażę okazało się, że wiele się nie pomyliłem, bo już o tak wczesnej godzinie można było naliczyć kilkanaście osób.

Gatunek ten winien zasilić wykaz sfotografowanych ptaków na Fuertewenturze (tekst wprowadzjacy – hubara saharyjska), bo tam go właśnie sfotografowałem. Niestety wystąpiły trudności w jego identyfikacji i postanowiłem nie opóźniać prac związanych opracowaniem całej wyprawy i wrócić do niego w wolnej chwili. Taka chwila nadeszła właśnie jesienią, kiedy to postanowiłem poprosić tym razem OTOP o pomoc w identyfikacji gatunku (Pani Danuto, Panie Krzysztofie dziękuję i pozdrawiam). Otrzymałem odpowiedź, że to kanarek, którego nazwa pochodzi właśnie od wysp kanaryjskich.