TomKal foto

Trzeba było poświęcić kilka godzin czasu, aby wykonać prezentowane zdjęcia. Wprawdzie nie trzeba było za nimi uganiać się po lesie, ale na zakrzewieniach, przy których najdłużej je fotografowałem, były bardzo dynamiczne i trudno było za nimi nadążyć. Kilka godzin czasu to jak na Australię sporo i słychać w tej wypowiedzi przyzwyczajenie do fotografowania niemal co chwila jakichś nowych gatunków. Człowiek się szybko przyzwyczaja do łatwiejszych warunków fotografowania. Ile razy w Polsce bywało, że „wyprawa” zakończyła się powrotem z pustą kartą. W Australii chyba jest to niemożliwe, i to bez maskowania, czatowni. Dodatkowa trudność w fotografowaniu chwostki, to jej rozmiary. Jest nieco mniejsza od naszego strzyżyka, bo waga nie przekracza 14 gramów, a rozpiętość skrzydeł 13 centymetrów i do tego jest bardzo ruchliwa. Nie da się przewidzieć gdzie przefrunie, tak więc trzeba ją obserwować poza aparatem, po czym szybko próbować znaleźć ostrość i wykonać zdjęcie. Siedziałem niemal bez ruchu w pewnej odległości od krzaków, gdzie występowały chwostki, po pół godzinie- 45 minutach nabrały zaufania i pojawiały się w znacznie mniejszych odległościach ułatwiając tym samym wykonanie zdjęcia. Zwłaszcza samice, ale nie o nie tu szczególnie zabiegałem. Tak więc trochę zachodu było z chwostkami, ale warto było. Ten filigranowy ptaszek, a szczególnie samce, w zbliżeniu prezentuje swój urok. Dymorfizm płciowy jest bardzo wyraźny i już tradycyjnie samce są barwniejsze od samic. Chwostki potrafią mieć do trzech lęgów w ciągu roku. Przylatujące co chwila rozele królewskie wydawały się przy chwostkach ogromne. Idąc dalej w las udało się wykonać też kilka ciekawych ujęć, ale i przy okazji też kilka ujęć kukubary, która niebawem pojawi się w nowościach.