TomKal foto

Przy prezentowaniu tego gatunku nasunęło mi się trochę skojarzeń i wspomnień związanych z papugami falistymi. Zeberki to stadne ptaki, które fotografowałem w sercu Australii w Uluru. Setki kilometrów „rdzawej” ziemi, porośniętej skąpo trawą i jeszcze rzadziej niewielkimi drzewami, to środowisko nie tylko zeberki, ale także papugi falistej. Ptaka chyba najbardziej rozpowszechnionego wśród papug hodowlanych w Polsce. Podziwiając te ptaki, kiedyś, lata temu, zbudowałem przy domu sporej wielkości wolierę. Wkopałem w niej przepołowione pnie brzozy, na szczycie pni wydrążyłem otwory i w tylnej ich części zawiesiłem domki lęgowe. Woliera była całoroczna, a ptaki czuły się w niej na tyle dobrze, że przez kilka lat jej funkcjonowania na świat przyszło tam około 200 ptaków. Głównie papug falistych, ale też nimf. Rozelle królewskie trzykrotnie nieskutecznie przystępowały do lęgów. Lecąc do Australii chciałem oczywiście je zobaczyć w ich naturalnym środowisku, ale na samym środowisku  się skończyło. Niestety trzeba byłoby mieć dużo więcej czasu i przewodnika, aby je znaleźć na nieograniczonych przestrzeniach w sercu Australii. Papużki faliste żyją, prócz wybrzeży, praktycznie na całym obszarze Australii. Miejscowa ludność w Uluru pytana o ten gatunek twierdziła, że tak, są tu – wszędzie, na przestrzeniach nie do opisania. No cóż z papugami falistymi widać, nie było mi pisane podziwiać je w ich naturalnym środowisku. Ale mimo, że nie planowałem tego, to udało się fotografować, i to nieraz, stado zeberek, które siadały na charakterystycznych czerwonych skałach Uluru. Zeberki latały w stadzie 20-30 osobników i jak zostawałem z nimi sam na sam (brak innego turysty w zasięgu 15-20 metrów, o co nie było łatwo) na kilka minut, powstały prezentowane zdjęcia. Zeberki siadały najpierw na krzaku lub skale, chwilę obserwowały teren, po czym zlatywały  na niżej położone trawy lub na ziemię i zabierały się do żerowania. Znów dała o sobie znać specyfika australijskiego fotografowania. Oczywiście bez żadnego maskowania, spokojnie podchodząc można było wykonać im zdjęcia z odległości 7-9 metrów. Tu trzeba pamiętać o dwóch utrudnieniach. Jedno, że to dość żwawe stado ptaków. Jeżeli usiądą na krzaku, szczególnie rano żerując, to długo tam nie zagrzeją miejsca. Tak więc podchodzenie nie może być zbyt energiczne, ale zbyt powolne spowoduje, że odlecą lub zlecą na ziemię, gdzie fotografowanie będzie znacznie utrudnione. Druga uciążliwość  w tej okolicy, to średniej wielkości muchy. Jest ich rzeczywiście ogrom i znacznie utrudniają skoncentrowanie się na fotografowaniu. Obsiadają człowieka i nie sposób się od nich odgonić. Reasumując, udało się wykonać zdjęcia na galerię tego barwnego ptaka i to w samym sercu Australii, podobnie jak i kilku innych gatunków, jednak nie w tak okazałej ilości. Z nagraniem głosu nie byłoby problemu, ale niestety zabrakło czasu. Postawiłem na większą liczbę zdjęć, bo ostatecznie głosu zeberki można posłuchać w wielu miejscach w Polsce.