TomKal foto

Gdy wieczorem planowaliśmy ostatni dzień naszych warsztatów, Hans dość pewnie wskazał na ten gatunek. Patrząc na duże papugi ze spodnią czerwoną lub żółtą barwą piór oczywiście nie miałem nic przeciwko temu. Wydały mi się bardzo egzotyczne i ciekawe. Na tyle już się poznaliśmy, że generalnie to, co Hans zapowiadał miało miejsce, a jeżeli używał sformułowania „może” oznaczało to, że tak najprawdopodobniej będzie. Początkowo fotografowaliśmy papugi za miastem, na wzgórzach. Nie było problemu z ich znalezieniem, bo do cichych ptaków nie należą. Latają stadami po kilkanaście osobników oznajmiając okolicy o swojej obecności (posłuchajcie dźwięków załączonych do galerii). Problem z podejściem do nich jest związany z organizacją ich żerowania. Jeden z osobników, zawsze dorosły, siedzi na tyle wysoko, aby obserwować okolicę.  W razie zagrożenia alarmuje i  nawołuje do odlotu, i podrywa całe stado w powietrze. Osobniki dorosłe spodnią części piór ogonowych maję w czerwonym kolorze, a młode w kolorze żółtym i pomarańczowym. Nawet jeżeli zmniejszyłem odległość pomiędzy nami na tyle, że poderwały się do lotu, to nie odlatywały zbyt daleko i sesja się powtarzała. Zadowolony z wykonanych zdjęć, po południu wracałem do Tonsville i zaskoczony zobaczyłem te same ptaki na trawnikach miejskich, w pasie zieleni pomiędzy drogą a morzem. Wykonałem kilka zdjęć, ale nie tak ciekawych, jak te zrobione w niezurbanizowanej okolicy.  Papugi ważą do kilograma, a więc do małych nie należą. Tak więc są dość spore i trudno, przynajmniej mnie do tej pory, zobaczyć je w Polsce u hodowców, czy w ogrodach zoologicznych.