Wykaz alfabetyczny

W opisywanym środowisku przy opisie brodźca łyżkodziobego przebywały tysiące ptaków, które pomiędzy poszczególnymi płytkimi zbiornikami przelatywały w ogromnych stadach, liczących setki osobników. Tak było z biegusami wielkimi, kulikami wielkimi i sieweczkami z trzech gatunków. Czasami było ich tyle, że trudno było dokonać wyboru co fotografować. Siedząc spokojnie na groblach ptaki często znacznie zmniejszały dystans do nas. Prócz sieweczek podchodziły do nas szczudłaki, biegusy śniade, biegusy wielkie i brodziec ….

I znów przykład galerii opartej na jednym zdjęciu „kontaktowym”, dokumentacyjnym. Ale od czegoś trzeba zacząć, by doskonalić, galerię każdego gatunku, jak to na wstępie przedstawiłem. Miejmy nadzieję, że szybko się tak stanie i galerie sieweczki, jako gatunku, zmieni swoje oblicze na mojej stronie. Na razie jednak pozostaję przy jednym zdjęciu wykonanym przy kiepskim świetle, z za dużej odległości. A wykonane było nad ranem w oczekiwaniu na przylot bociana czarnego. Po jego przylocie sieweczki natychmiast odleciały i nie wróciły, a on przez kilka godzin zajął ich rewir.

Podczas pobytu w RPA udało się sfotografować trzy gatunki sieweczek: białoczelną, piaskową i śniadą. Niniejszy tekst jest wspólny dla tych trzech gatunków sieweczek sfotografowanych w RPA. Sieweczka białoczelna była sfotografowana mad morzem, a właściwie nad Oceanem Indyjskim. Fotografowanie tego ptaka przypominało fotografowanie nad Bałtykiem sieweczki obrożnej. Poruszając się powoli można było stopniowo zmniejszać dystans do ptaka. Na długiej i szerokiej plaży było jedynie kilka sieweczek, kilka piaskowców i małe stado rybitwy rzecznej.

W Tanzanii nad jeziorem Natron  nie udało się jej spotkać, na szczęście w Botswanie były dwa spotkania tej bardzo nielicznej, rzadkiej sieweczki. Pierwsze spotkanie było na pustynnym terenie na Kalahari, niestety było już parę minut po zachodzie słońca, dość znaczna odległość i powstały jedynie dokumentacyjne zdjęcia. Na szczęście nazajutrz fotografowaliśmy w „Nata bird sanctuary”  gdzie w sumie widzieliśmy chyba około kilkunastu ptaków. Czasami przed obiektywem można było naliczyć ich kilka w jednym miejscu.

W opisywanym środowisku przy opisie brodźca łyżkodziobego przebywały tysiące ptaków, które pomiędzy poszczególnymi płytkimi zbiornikami przelatywały w ogromnych stadach, liczących setki osobników. Tak było z biegusami wielkimi, kulikami wielkimi i sieweczkami z trzech gatunków. Czasami było ich tyle, że trudno było dokonać wyboru co fotografować. Siedząc spokojnie na groblach ptaki często znacznie zmniejszały dystans do nas. Prócz sieweczek podchodziły do nas szczudłaki, biegusy śniade, biegusy wielkie i brodziec ….

Nigdy nie zapomnę mojego pierwszego spotkania z sieweczką rzeczną. Zostawiłem samochód przy drodze, obwieszam się sprzętem (siatka maskująca, statyw, obiektyw, krzesełko) bo mam jeszcze kilkaset metrów do mojego celu -planuję sfotografować derkacza, a tu nagle jakieś dziwne odgłosy. Wpatruję się w ziemię w odległości kilku metrów, nic, cisza. Zbieram się dalej. I znów słyszę piski. Przerywam pakowanie i znów obserwuję słabo porośnięte trawą pole. Cisza. Zabrałem krzesełko, podszedłem kilka metrów w stronę głosu usiadłem i centymetr po centymetrze „skanuję” pole.

Oj, gdyby nie biała głowa samca tego ptaka, pewnie byśmy go nie zobaczyli. Jadąc samochodem przez step dało się ją wypatrzeć kilka razy. Ze zdjęciami było już gorzej. Ptak zachowywał znaczną odległość, a próby skrócenia dystansu zawsze kończyły się odlotem ptaka poza zasięg wzroku.

Podczas pobytu w RPA udało się sfotografować trzy gatunki sieweczek: białoczelną, piaskową i śniadą. Niniejszy tekst jest wspólny dla tych trzech gatunków sieweczek sfotografowanych w RPA. Sieweczka białoczelna była sfotografowana mad morzem, a właściwie nad Oceanem Indyjskim. Fotografowanie tego ptaka przypominało fotografowanie nad Bałtykiem sieweczki obrożnej. Poruszając się powoli można było stopniowo zmniejszać dystans do ptaka. Na długiej i szerokiej plaży było jedynie kilka sieweczek, kilka piaskowców i małe stado rybitwy rzecznej.

Siewkę złotą miałem przyjemność fotografować kilka razy podczas pobytu na Islandii. Zdarzało się, że jej poszukiwanie zaczynałem w chwili, gdy słyszałem rzewny, pojedynczy pisk siewki. Niestety sam odgłos informował o istnieniu ptaka, ale z jego zlokalizowaniem nie było tak prosto. Kiedy poruszałem się w kierunku głosu bardzo powoli, sieweczka nie zrywała się nagle, jak to robią bażanty żeby zniknąć w oddali, ale powoli zaczynała odchodzić, by zwiększyć odległość na taką, którą uzna za bezpieczną.